ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΒΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ

Ζαγκλιβέρι,  10 -2 – 2018.

ΑΛΛΟ  ΑΛΒΑΝΟΙ  ΚΑΙ  ΑΛΛΟ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ .

Εδώ και πολλά χρόνια παρατηρείται μια αγωνιώδης  προσπάθεια ανθρώπων και σωματείων, επιστημόνων, ερευνητών και άλλων ατομικών ή συλλογικών υποκειμένων, που βλέπουν να αλλοιώνεται η αρβανίτικη ταυτότητα στα πλαίσια της αλβανικής προπαγάνδας, ως αποτέλεσμα κυρίως άγνοιας του ελλαδικού κόσμου (Θ. Μαλκίδης).

Από πολλούς γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες (τους αρβανιτόφωνους Έλληνες) και τους Αλβανούς. Η καινοφανής άποψη ότι οι Αρβανίτες είναι Αλβανοί,  προδίδει άγνοια ή διαστρέβλωση της Ιστορίας. Όμως, άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά  (Κ. Χολέβας).

Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνο στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότητα είναι μόνον επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε, οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπεταρία (χώρα των Αετών).

Η λέξη Αλβανία σημαίνει Λευκή Χώρα, από το λατινικό ΑΛΜΠΑ (λευκή). Είναι όρος με γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία. Ο όρος Αρβανίτης  που αφορά τους Βορειοηπειρώτες, τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες, πολλούς κατοίκους:  της Βοιωτίας, της Εύβοιας, των Μεσογείων, της Πελοποννήσου, της Μακεδονίας, της Θράκης, κ.τ.λ., προέρχεται από τελείως διαφορετική ρίζα (Κ. Χολέβας).

   Συγκεκριμένα, ο όρος Αρβανίτης προέρχεται από τη λέξη Άρβανον, τοπωνύμιο της ελληνικότατης Βορείου Ηπείρου. Ο  όρος Αρβανίτες, προφανώς παράγωγο του όρου Άρβανον, αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Μιχαήλ Ατταλειάτη κατά το 1081 μ.Χ.. Κατά τον 12^ο αιώνα μ.Χ. η Άννα Κομνηνή κάνει λόγο στα κείμενά της περί «… των καλουμένων Αρβανιτών». Καθώς τα παράγωγα Αρβωνίτης και Αρβανίτης φανερώνουν τόπο καταγωγής (πρβλ. Αραχωβίτης, Σαλωνίτης, κ.ά.), σε καμιά περίπτωση οι όροι αυτοί δεν προσδιορίζουν εθνολογική ταυτότητα ή εθνική ιδιαιτερότητα. Ο όρος Αρβωνίτης, πρωτοεμφανιζόμενος στην Ιστορία τον 6^ο μ.Χ. αιώνα από τον Στέφανο Βυζάντιο και εξελιγμένος σε Αρβανίτης κατά τον 11^ο αιώνα μ.Χ., δεν είναι πάντως νεοελληνικός, αλλά των μέσων χρόνων, ενώ παράγωγα λέξεων με κατάληξη –ίτης έχουμε από τους αρχαίους χρόνους (Στάγειρα-Σταγειρίτης, Άβδηρα-Αβδηρίτης, κ.ά.)  (Κ. Καραστάθης).

Η Έρα Βρανούση έχει δίκιο να ισχυρίζεται ότι η εισαγωγή του όρου Αλβανοί προς δήλωση των ομώνυμων πληθυσμών της Βαλκανικής οφείλεται σε αρχαιομαθείς και αρχαϊζοντες λογίους, καθώς ο όρος εμφανίζεται κατά τον 14^ο αιώνα, δηλαδή τρεις αιώνες περίπου αφ΄ότου ο Ατταλειάτης μνημόνευσε για πρώτη φορά τους πληθυσμούς τούτους με το όνομα Αρβανίτες. Και υπογραμμίζει με σημασία ότι ο Μιχαήλ Ατταλειάτης, ο Σκυλίτζης-Κεδρηνός και η Άννα Κομνηνή μόνο τον τύπο Αρβανίτες γνωρίζουν και χρησιμοποιούν (Κ. Καραστάθης). «Κατασκευάσματα Λογίων» είναι επίσης και οι όροι «Άλβανον» και «Αλβανίτες». Υποθέτουμε μάλιστα ότι ο χρονικογράφος Γεώργιος Ακροπολίτης (13^ος αι.) είναι μεταξύ των πρώτων που χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους. Αλλά δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι από τον όρο Αλβανία μπορεί να παραχθεί λέξη Αλβανίτης. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο όρος Αλβανίτης είναι παράγωγο της λέξης Αλβανόν (όρος της Ρώμης), αλλά τότε η λέξη Αλβανίτης θα είχε άλλη έννοια, τελείως διαφορετική από τη σημερινή.

Ο πανάρχαιος ελληνικός όρος Άρβανον με καμιά ταχυδακτυλουργία δεν είναι δυνατόν να γίνει Άλβανον, ούτε ο Αρβανίτης να γίνει Αλβανίτης. Αλλά οι δύο αυτοί αρχαιότατοι όροι (Άρβανον και Αρβανίτης) ανήκαν στους Έλληνες, που κατοικούσαν το Άρβανον πολλούς αιώνες πριν από τον ερχομό των Αλβανών, και όχι στους Αλβανούς. Κατά την άποψη του Ρουμάνου καθηγητή Petar Skok, καθώς εισέδυσαν στην περιοχή οι λεγόμενοι Σκιπιτάροι (Γκέκηδες και Τόσκηδες), ονομάστηκαν και αυτοί Αρβανίτες, όπως και οι ντόπιοι  (Κ. Καραστάθης). Ο προσδιοριστικός όρος Αλβανοί του φερώνυμου βαλκανικού λαού εμφανίζεται στην Ιστορία κατά τον 14^ο αιώνα μ.Χ., από τον Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό (1347-55) στο έργο του «Ιστορίαι». Ο όρος Αρβανίτες στην ιστορική πορεία του προσέλαβε πολλές, διαφορετικές, ενίοτε και αντιφατικές, έννοιες. Δεν υπάρχει άλλος όρος στην Ιστορία που να έχει υποστεί τόσες εννοιολογικές μεταλλάξεις.

Από την περιοχή του «Άρβανον»  μετοίκησαν (από τον 14^ο αιώνα και μετά) οι Αρβανίτες για διάφορους λόγους (κυρίως, εξ αιτίας των πολέμων:  εμφυλίων των Παλαιολόγων, των Ιταλών Ορσίνι των Επτανήσων, των Σέρβων του Στέφανου Ντουσάν, των Οθωμανών, κ.ά.) σε περιοχές της σημερινής Ελλάδας, και αλλού, πληθυσμοί με ελληνική εθνική συνείδηση που μιλούσαν τα «αρβανίτικα». Δηλαδή, μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και μερικά βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία( Χολέβας).                  

Η καταγωγή των Αλβανών απασχολεί επίμονα κατά τους δύο τελευταίους αιώνες τους εθνολόγους και ιστορικούς των πολιτισμένων χωρών. Όλοι οι ιστορικοί της αρχαιότητας κάνουν λόγο για μια Αλβανία του Καυκάσου, αλλά κανένας για τη γειτονική μας Αλβανία, τη λεγόμενη αργότερα της Ιλλυρίας.  Ο Στράβων  (64 π.Χ. – 23 μ.Χ.), κάνοντας λόγο για την Ιλλυρία, δεν αναφέρει καμιά Αλβανία,   ονομάζει δε Αλβανούς μία φυλή του … Καυκάσου. Ομοίως, ο Πλίνιος (23-79 μ.Χ.), ο Πλούταρχος (45-129 μ.Χ.), ο Διονύσιος ο Περιηγητής (2^ος αι. μ.Χ.), ο Αρριανός (95-180 μ.Χ.), ο Κλαύδιος ο Πτολεμαίος (100-160 μ.Χ.), κ.ά. Αρκετοί , επίσης, ιστορικοί των μέσων χρόνων αναφέρουν την Αλβανία του Καυκάσου, όπως ο Ζωναράς και ο Κεδρηνός (12^ος αι. μ.Χ.)  (Κ. Καραστάθης).

Ο μικρός και απομονωμένος λαός της Ιλλυρίας και της Βορείου Ηπείρου ζούσε κατά πατριές (φάρες) σε δύο μεγάλες φυλετικές οικογένειες, τους Γκέκηδες στα βόρεια του ποταμού Σκούμπι (Γενούσου) και τους Τόσκηδες στα νότια του ποταμού. Οι δύο φυλές είχαν διαφορετική εμφάνιση και γλωσσικές, ενδυματολογικές και άλλες διαφορές μεταξύ τους.     Είχαν, όμως, και κοινά στοιχεία και όλοι μαζί διαβιούσαν περίκλειστοι στα βουνά εκείνης της εσχατιάς της Ιλλυρίας, στα βόρεια της Ηπείρου.

 Οι Αλβανοί  της Ιλλυρίας  ήταν άγνωστοι για τον αρχαίο και τον βυζαντινό κόσμο μέχρι το τέλος του 11^ου αι. μ.Χ., όχι όμως για τους γείτονες Λατίνους (Ιταλούς) εξ αιτίας κυρίως των ληστρικών επιδρομών τους. Οι Ιταλοί ατενίζοντας κατά την Ανατολή τα σχεδόν πάντοτε χιονισμένα βουνά της γειτονικής μας χώρας, τα ονόμασαν Albos montis (Λευκά όρη), τους κατοίκους της περιοχής Albani και τον τόπο Albania, κατ΄ αντιδιαστολή προς τα σκιερά βουνά του Μαυροβουνίου (Monte negrini). Έτσι λοιπόν η χώρα ονομάστηκε Αλβανία και κάτοικοι Αλβανοί από τους Ιταλούς, όχι όμως και από τους ίδιους τους κατοίκους της, που αργότερα κατά τον 20^ο αιώνα ονόμασαν διαφορετικά τους εαυτούς τους Σκιπετάρ και τη χώρα τους Σκιπέρια  (Κ. Καραστάθης).

Ο Γεώργιος Καστριώτης – Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν «Ορθόδοξον Ηπειρώτη» (15^ος αιώνας).

Επί Τουρκοκρατίας, οι τότε κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διακρίνονταν με κριτήριο τη θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Αρβανίτες ήταν Ρωμιοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι ένοιωθαν Τούρκοι, εξ ου προήλθε και ο όρος Τουρκαλβανοί.

Ο M. Fourmont κατά την περιήγησή του (1728-1730) είχε συνάξει υλικό για τους «Αρναούτηδες και Αλβανούς», στο οποίο διαχωρίζει τους Αρβανίτες (Αρναούτηδες τους έλεγαν οι Τούρκοι) από τους Αλβανούς.

Οι Αρβανίτες (ορθόδοξοι χριστιανοί αρβανιτόφωνοι) που μετοίκησαν στον ελλαδικό χώρο, στη Βουλγαρία, στην Ανατολική Θράκη, κ.ά. ένωσαν τις τύχες τους για πάντα με τους ντόπιους Έλληνες, πολέμησαν μαζί τους εναντίον των Τούρκων, μοιράστηκαν  μαζί τους τα βάσανα και όλα τα δεινοπαθήματα μιας πρωτόγνωρης για την παγκόσμια Ιστορία σκλαβιάς και όλη τη δυστυχία των τετρακοσίων χρόνων. Ακόμη, καθ΄ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται για την ελευθερία της νέας πατρίδας τους.

Φυσικά, είναι απαράδεκτο, επιπόλαιο και προσβλητικό να διαστρέφει κανείς την πραγματική καταγωγή και να χαρακτηρίζει ως αλλοεθνείς τους Αρβανίτες μεγάλους ήρωες του 1821. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την καταγωγή ενός ήρωα του 1821, που οι πρόγονοί του μετοίκησαν από την Ήπειρο 400 τουλάχιστον χρόνια πριν από τη γέννησή του;    Εάν μιλούμε για … «αλβανική συμμετοχή» στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, δεν πρέπει επ΄ουδενί λόγω να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, Τζαβελαίους, Ανδρούτσο, Καραϊσκάκη, Μιαούλη, Μπουμπουλίνα, Κουντουριώτη, κ.τ.λ.,   αλλά μόνον στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την πλευρά των Οθωμανών ως σφαγείς των Ελλήνων.

Οι Αρβανίτες ποτέ δεν είχαν  (σίγουρα και τώρα δεν έχουν)  αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με τη Λίγκα της Πριζρένης – Κοσσυφοπεδίου και, μάλιστα, ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων Δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών. Το βέβαιο είναι ότι κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν υπήρχε έθνος Αλβανών  (Κ. Χολέβας).

 Οι Αρβανίτες είναι πρώτα απ΄ όλα  Έλληνες, με πλήρη συνείδηση της ελληνικότητάς τους. Είναι αυτό γεγονός αυταπόδεικτο, αφού η συμβολή τους στη διαμόρφωση της νεότερης τουλάχιστον ιστορίας μας είναι κραυγαλέα. Ποτέ οι Αρβανίτες δεν θεώρησαν τους εαυτούς τους ξεχωριστό έθνος από τους Έλληνες, σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο. Έγραφαν πάντα με ελληνικό αλφάβητο και στις αρβανίτικες εκκλησίες υπήρχε το ελληνορθόδοξο τυπικό πάντα.  Οι αρβανιτόφωνοι  Έλληνες ουδέποτε είχαν διαφορετική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες.  Οι δίγλωσσοι  Έλληνες (αρβανιτόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, κ.λ.π.) μας προσφέρουν χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι στα Βαλκάνια (κατά τους τελευταίους πέντε τουλάχιστον αιώνες) η θρησκεία – και ειδικότερα η Ορθόδοξη πίστη – διαμορφώνει την εθνική συνείδηση πολύ περισσότερο και από το γλωσσικό ιδίωμα.  Φυσικά, είναι αδιανόητο να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι οι ελληνόφωνοι, οι αρβανιτόφωνοι και οι βλαχόφωνοι δεν είναι ένας λαός (Κ. Χολέβας).   Αν ποτέ αφαιρεθούν οι Αρβανίτες και οι Βλάχοι από τον κατάλογο των ηρώων της Επανάστασης του 1821, θα φύγει το ήμισυ τουλάχιστον των ονομάτων, και μάλιστα ονομάτων πατριωτών που δεν γνώριζαν καν καλώς τα ρωμαίικα. Παρεμφερές παράδειγμα μας δίνουν οι σλαβόφωνοι Μακεδονομάχοι Κώττας, Κύρου, Νταλίπης, κ.ά., οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Ελλάδας κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων (1904-08). Ομοίως, και οι τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας  που κράτησαν μέσω της Εκκλησίας την ελληνικότητά τους, αν και έχασαν την ελληνική γλώσσα (Θ. Μαλκίδης). Είναι συγκινητικό ότι στον πόλεμο του 1912-13, στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας και στον πόλεμο του 1940-41  η συμμετοχή των Αρβανιτών ήταν ολόψυχη και θαρραλέα, και ότι πάρα πολλοί Αρβανίτες χάθηκαν στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα.

Είναι άξιον αναφοράς το πώς έβλεπαν διαχρονικά τους αρβανιτόφωνους (ως έχοντες μόνον ελληνική εθνική συνείδηση)  οι ξένοι ιστορικοί,  περιηγητές, κ.ά.:

-Ο  Σέρβος εθνολόγος  και γεωγράφος Cvijitch γράφει τον 19^ο αι. : «Πολλές φορές δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τους αρβανιτόφωνους από τους ΄Ελληνας, τόσο πολύ μοιάζουν».    (Δ.  Δαλάτσης).

 -Ο  Άγγλος γεωγράφος Stanford, Edward, από συγκριτική μελέτη, φιλολογική και γλωσσική, και από έρευνα του χαρακτήρα και των εθίμων τους, διέκρινε και έγραψε το 1877: «Οι Έλληνες και οι Αρβανίτες είχαν αρχαίαν ελληνικήν καταγωγήν».   

 -Ο Γάλλος συγγραφέας Gilleron, Alfred έγραφε το 1881: «Η έως τον ποταμό Σκούμπη (Γενούσο) χώρα είναι απολύτως ελληνική».     («Le Balkan et l’ Adriatique», Albert Dumont, Paris 1873).

-Ο Άγγλος De Vaudoncourt, Guillaume έγραψε  (London, 1815) τις εξής διαπιστώσεις το 1815: «Οι νοτίως του Γενούσου (Skumbi  ή Stirnatza) ονομάζονται Αρβανο-Ηπειρώτες ή  Έλληνες, ενώ οι βορείως του Γενούσου ονομάζονται  Αλβανο-Ιλλυριοί» (Δ.  Δαλάτσης).

                Η αλβανική εθνική συνείδηση είναι αναμφισβήτητα ξενόφερτο κατασκεύασμα, όπως αποδεικνύουν και οι μαρτυρίες των ίδιων των ενδιαφερομένων, τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας  διαπρεπής βαλκανιολόγος Αχιλλέας Λαζάρου. Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία,  για δικούς τους λόγους, προσπαθούσαν το 1912 να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την Οθωμανική σημαία. Προτιμούσαν την τουρκική σημαία, παρά την άγνωστη σ΄ αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση. Άλλωστε, και στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού κομιτάτου, το οποίο σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων, ήσαν Τουρκαλβανοί  (Κ. Χολέβας).

 Τα «αρβανίτικα» θεωρούνται τυπικά (κακώς) από τη συμβατική Ιστορία και Γλωσσολογία ως ένας κλάδος της αλβανικής γλώσσας, μία διάλεκτός της. Οι Αλβανοί θεωρούν τα αρβανίτικα ως μία αρχαία αλβανική γλώσσα. Η αλήθεια, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι …  Τα «αρβανίτικα» δεν είναι διάλεκτος της επίσημης αλβανικής γλώσσας, αλλά αντίθετα τα «αρβανίτικα» είναι μία αρχαία ελληνική διάλεκτος του Αρβάνου, από την οποία κατάγεται η νεότερη τοσκική διάλεκτος, που υιοθετήθηκε (το 1913) από το αλβανικό κράτος ως επίσημη γλώσσα, με πολλά δάνεια από τα τουρκικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά, για να δηλώσει  ότι είναι πραγματικό έθνος και να μην αφομοιωθεί  από τους γειτονικούς του λαούς.

                Τα «αρβανίτικα» είναι μια προϊστορική ελληνική διάλεκτος του Αρβάνου, την οποία εξιλλύρισαν οι κατακτητές Ιλλυριοί ως ένα σημαντικό βαθμό, καθώς τα δύο φύλα, ελληνικό και ιλλυρικό, συμβίωναν κατά γειτονικούς οικισμούς επί πολλούς αιώνες και διαμόρφωναν ένα κοινό γλωσσικό όργανο, δίχως όμως το πρωταρχικό ελληνικό γλωσσικό ιδίωμα (τα «αρβανίτικα»)  να χάσει τα ελληνικά δομικά –συντακτικά στοιχεία του. Ένα μπόλιασμα έγινε κάποτε στο Άρβανο. Το δέντρο της τοπικής ελληνικής γλώσσας (τα «αρβανίτικα»)  μπολιάστηκε με «οφθαλμό» του δέντρου της Ιλλυρικής (Τοσκικής). Ο κορμός και οι ρίζες του δέντρου δεν άλλαξαν, παρέμειναν ελληνικά, όμως το φύλλωμα και οι καρποί του βγήκαν διαφορετικά  (Κ. Καραστάθης).

                    Γεγονός είναι ότι τα «αρβανίτικα» ελάχιστα μοιάζουν με την αλβανική γλώσσα.  Τα «αρβανίτικα» είναι  μια απλή και εύκολη «γλώσσα», αφού δεν ξεπερνά τις 2.300 λέξεις (Λ. Μπέλλος).  Καταχρηστικά χρησιμοποιείται ο όρος γλώσσα  για τα «αρβανίτικα»,  διότι δεν είχαν ποτέ γραφή ούτε καλλιέργεια ούτε πλουτισμό. Επιστημονικά λογίζονται ως γλωσσικό ιδίωμα.  Μέχρι το τέλος του 14^ου αιώνα η αρβανιτοφωνία είχε γενικευθεί στον αλβανικό και ηπειρωτικό χώρο, αλλά παράλληλα οι συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί στην πλειονότητά τους μιλούσαν μεταξύ τους και τα ελληνικά. 

Εξ άλλου, τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένας Έλληνας αρβανιτόφωνος;  Ίσως ο ένας να μπορεί να καταλαβαίνει κάποιες λέξεις από τον άλλον. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν ή έχουν την ίδια εθνική συνείδηση. Μην ξεχνούμε ότι Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι μιλούσαν και μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα, παρά ταύτα συγκρούστηκαν μεταξύ τους με οδυνηρές συνέπειες (Κ. Χολέβας).

                Για την αλβανική γλώσσα,  ο  Γερμανός Meyer παρατηρεί ότι στις 5.149 λέξεις της σημερινής αλβανικής γλώσσας, οι 1.459 είναι ρωμανικές (λατινικές, βλάχικες, ιταλικές, γαλλικές, αγγλικές), οι  1.180 τουρκικές,  οι 840 νεοελληνικές,  οι 540 σλαβικές,  οι 400 ινδογερμανικές και 730 αγνώστου αρχής  (Κ. Καραστάθης).  Γι΄ αυτό, λοιπόν,  ο Έλληνας που μιλάει «αρβανίτικα» δεν έχει τη δυνατότητα επικοινωνίας με τον Αλβανό μέσω της αρβανίτικης γλώσσας, ούτε και ο Αλβανός δύναται να επιτύχει επικοινωνία με τον γνώστη της αρβανίτικης μέσω της αλβανικής του γλώσσας. Οι Αλβανοί δικαιολογούν το γεγονός αυτό ισχυριζόμενοι ότι τα «αρβανίτικα» είναι αρχαία αλβανική γλώσσα. Ας αφήσουμε, όμως,  την  απάντηση για τους ειδικούς γλωσσολόγους και ας περιοριστούμε στην επισήμανση ότι ο Αλβανός γνωρίζει την αλβανική του γλώσσα, αλλά αγνοεί τα αρβανίτικα(Κ. Μπίρης).

                    Τα τελευταία χρόνια γίνεται (κυρίως από τους αρβανιτόφωνους Έλληνες) έντονη προσπάθεια προβολής της πορείας και της πλούσιας αρβανίτικης παράδοσης και προσφοράς, καθώς επίσης και αποκαθήλωση της παραπληροφόρησης, της άγνοιας και της σχετικής προπαγάνδας. Για την προσπάθεια αυτή, δηλαδή να αναδειχθεί η αρβανίτικη θέση στον ελληνικό κόσμο, οφείλονται πολλά στις προηγούμενες γενιές,  που σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες κατόρθωσαν να διασώσουν την ιστορική μνήμη, δίνοντας τα βιολογικά εφόδια στους μετέπειτα αρβανιτόφωνους Έλληνες και Ελληνίδες, για να αντιπαλέψουν τη λήθη και το ψεύδος, την αδιαφορία, την προπαγάνδα και την ιστορική άγνοια. Οι απόγονοι των Ελλήνων αρβανιτόφωνων αναλαμβάνουν την ευθύνη να αποκαταστήσουν το οποιοδήποτε κενό από την ελληνική ιστορία και τη μνήμη. Επίσης, αναλαμβάνουν την ευθύνη να  αντικρούσουν την οποιαδήποτε προπαγάνδα αμφισβήτησης της ελληνικότητας των αρβανιτόφωνων Ελλήνων. Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μία συμβολή στην ιστορική πορεία των αρβανιτόφωνων, στην πλούσια διαδρομή μνήμης, αλλά κυρίως αποτελεί συμβολή στην προσπάθεια αποκατάστασης της πληθυσμιακής αυτής ομάδας του ελληνικού λαού  (Θ. Μαλκίδης).  

                    Εν κατακλείδι, ας μάθουμε καλά την Ιστορία μας, ώστε και τους Έλληνες Αρβανίτες να τιμούμε για την εθνική τους προσφορά και με τον γείτονα αλβανικό λαό να διατηρούμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε τους  αρβανιτόφωνους (με ελληνική εθνική συνείδηση) της Βορείου Ηπείρου, όπως επίσης και  την αρβανιτόφωνη κοινότητα της  Μανδρίτσας - Βουλγαρίας.

                                                                                 Ο Συντάξας:

                                                                         Κοπαρανίδης  Νικόλαος.

                                                               -  Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός-

                                                                   Πρώην Διευθυντής Σχολείου Θεσ/νίκης.

                    -  Πρόεδρος Δ.Σ. του «Συλλόγου Μανδριτσιωτών

                                                                   Ζαγκλιβερίου» (2014-2018).

   - Πρόεδρος Κοινότητας Ζαγκλιβερίου –

                       Κωμόπολης Νομού Θεσσαλονίκης (1995-1998).

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΒΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ.docx (29361)